KITAB PENAWAR BAGI HATI FASAL KEDUAPULUH TUJUH : PADA MENYATAKAN [TENTANG UNTUNGNYA] INGAT AKAN MATI

OLEH : ASY SYEIKH ABDUL QODIR BIN ABDUL MUTTOLIB  AL INDONISI AL MANDILI (ULAMA DAN GURU MASJIDIL HARAM MEKAH)

Ketahui[lah] oleh mu [wahai saudara-saudara ku sekelian] bahawasanya [jika engkau sentiasa] ingat akan [bilakah engkau akan] mati [maka ingatan] itu [adalah sesuatu] kelakuan yang [sangat] dipuji lagi yang [sangat] dituntut oleh syarak.

 

Dan adalah ia [menjadi] sebab bagi [engkau untuk] mem[per]banyakkan [lagi] ibadah [engkau kepada Allah Taala serta meningkatkan lagi kesempurnaannya] dan [juga menjadi] sebab bagi [engkau untuk] mensedikitkan [lagi ingatan engkau kepada] dunia dan [mengurangkan lagi bersibuk-sibuk engkau kepada] angan-angan.

 

Hadith ???. [Ini semuanya] kerana [berdalilkan kepada riwayat Abu Hurairah radhiyallahu anhu bahawa telah ber]sabda Rasulullah sollallahu alaihi wasallam,

أَكْثِرُوْا ذِكْرَ هَاذِمِ اللَّذَّاتِ فَإِنَّهُ لَا يَكُوْنُ فِيْ كَثِيْرٍ إِلَّا قَلَّلَهُ وَلَا فِيْ قَلِيْلٍ إِلَّا أَجْزَ لَهُ.

ertinya, “[per]banyakkan[lah] oleh kamu menyebut akan yang memutuskan segala kesedapan [hidup] (iaitu mati) kerana bahawasanya [memperbanyakkan menyebut tentang hal ehwal yang berkaitan dengan] mati itu tiada disebutkan akan dia pada ketika [engkau] banyak [ber]angan-angan dan [banyak mengingati] dunia [melebihi akhirat] melainkan [dapat] mensedikitkan ia akan dia dan tiada disebut[kan] akan dia pada ketika sedikit amal ibadah [engkau] melainkan [dapat] mem[per]banyakkan [lagi] ia akan dia”.

 

Hadith ???. Dan [dari riwayat Abu Hurairah radhiyallahu anhu bahawa telah ber]sabda Nabi [Muhammad] sollallahu alaihi wasallam,

أَكْثِرُوْا مِنْ ذِكْرِ هَاذِمِ اللَّذَّاتِ الْمَوْتُ.

ertinya, “banyakkan[lah] oleh kamu akan menyebut yang [akan] memutuskan segala kesedapan [hidup dan dunia] iaitu mati”.

 

Hadith ???. [Dari riwayat Ibnu Umar radhiyallahu anhu bahawa] ditanya akan Rasulullah sollallahu alaihi wasallam,

أَيُّ الْمُؤْمِنِيْنَ أَكْيَسُ؟ قَالَ، أَكْثَرُهُمْ لِلْمَوْتِ ذِكْرًا وَأَحْسَنُهُمْ لِمَا بَعْدَهُ إِسْتِعْدَادًا، أُولَئِكَ الْأَكْيَسُ.

ertinya, “yang mana [satukah daripada] sekelian orang[-orang] yang beriman yang lebih [banyak ke]pintar[annya]? Bersabda ia [sollalahu alaihi wasallam], iaitu [orang beriman] yang lebih banyak mereka itu menyebut [akan hal ehwal yang berkaitan dengan] mati, dan yang lebih elok [daripada sekelian] mereka itu [ialah mereka yang] bersedia bagi barang yang kemudian[ daripada]nya, [maka ketahuilah bahawa] mereka itu jua[lah] sekelian[nya] yang [paling banyak ke]pintar[annya] [dan] ([ke]cerdik[kannya])”.

 

Hadith ???. Dan [dari riwayat Syaddad Ibnu Aus radhiyallahu anhu bahawa telah ber]sabda Nabi [Muhammad] sollallahu alaihi wasallam,

الْكَيِّسُ مَنْ دَانَ نَفْسَهُ وَعِمَل لِمَا بَعْدَ الْمَوْتُ.

ertinya, “bermula mereka yang berakal [itu ialah] mereka yang menghisab ia akan dirinya [dengan sentiasa berfikir berapa banyak kebaikan kah yang mesti dia tingkatkan dan berapa banyak kejahatan kah yang mesti dia hindarkan] dan beramal ia kerana [ingin mengumpulkan apa sahaja] barang yang [berguna untuk suatu kehidupan] kemudian daripada mati”.

 

Hadith ???. Dan [dari ‘Ammar Ibnu Yasir radhiyallahu anhu bahawa telah ber]sabda Nabi [Muhammad] sollallahu alaihi wasallam,

كَفَى بِالْمَوْتِ وَاعِظًا.

ertinya, “memada[ilah] dengan mati itu [sebagai sesuatu yang] memberi pengajaran [kepada tuannya]”.

 

Dan ketahui[lah] oleh mu bahawasanya mati itu [adalah suatu] haru hara yang sangat besar [keadaannya].

 

Dan ada pada menyebutnya [sentiasa menjadi] manfaat yang maha besar [kepada tuannya].

 

Kerana bahawasanya [sentiasa mengingati mati itu dapat] meliarkan ia daripada dunia [serta dapat menjauhkan dirinya daripadanya] dan [dapat] merindukan ia kepada akhirat [dan kehidupan abadi di dalam syurga nanti].

 

Dan bermula sebab bagi lalai daripada [sentiasa mengingati] mati itu [ialah jika sekiranya] panjang angan-angan[nya dengan merasakan tiada mengapa kalau tidak beribadah dan mengekali maksiat kerana umur masih muda]  dan [lagi] sebabnya kasih [ia] akan dunia dan jahil [ia akan agama].

 

Hadith ???. [Berpandukan perkara ini maka telah ber]sabda Rasulullah sollallahu alaihi wasallam bagi Abdullah Ibnu Umar radhiyallahu anhuma,

كُنْ فِي الدُّنْيَا كَأَنْكَ غَرِيْبٌ أَوْ عَابِرِ سَبِيْلٍ.

ertinya, “jadi[kanlah] oleh mu [akan diri mu] di dalam dunia [ini] seolah-olah[nya seperti] engkau orang dagang [yang tidak menetap di situ bahkan ingin kembali ke tempat asal mu] atau [hanya] lalu [sahaja] di jalan [itu untuk pergi ke tempat lain]”.

 

Hadith ???. Dan berkata Ibnu Umar radhiyallahu anhuma, “apabila engkau masuk pada waktu petang maka jangan[lah] engkau [me]nanti akan [bertemu dengan] pagi [kerana kemungkinan sebelum pagi ajal sudah datang menjemput mu] dan apabila engkau masuk pada waktu pagi maka jangan[lah] engkau [me]nanti akan [bertemu dengan] petang [kerana kemungkinan sebelum petang ajal datang menjemput mu] dan ambil[lah] oleh mu daripada masa sihat engkau bagi [kegunaan ketika] sakit engkau [kerana ketika sakit engkau tiada masa lagi untuk memikirkan perkara lain] dan daripada masa hidup engkau bagi [kegunaan ketika] mati engkau [kerana ketika mati engkau tiada masa lagi untuk memikirkan perkara lain]”.

 

Menceritakan dia oleh Al Bukhari.

 

Hadith ???. Dan bahawasanya setengah daripada yang [dapat] menolong [engkau] atas [sentiasa] mengingatkan [akan] mati itu [ialah] ziarah akan kubur kerana [telah ber]sabda Rasulullah sollallahu alaihi wasallam,

زُوْرُوا الْقُبُوْرَ فَإِنَّهَا تُذَكِّرُ الْمَوْتَ.

ertinya, “ziarah[lah] oleh kamu akan kubur kerana bahawasanya [kubur itu akan dapat] memperingat[kan] ia akan [kamu akan] mati”.

 

Hadith ???. Dan sabdanya [lagi sollallahu alaihi wasallam],

كُنْتُ نَهَيْتُكُمْ عَنْ زِيَارَةِ الْقُبُوْرِ فَزُوْرُوْهَا فَإِنَّهَا تُزَهِّدُ فِي الدُّنْيَا وَتُذَكِّرُ الْآخِرَةَ.

ertinya, “adalah aku dahulu [sungguh-sungguh] melarang akan kamu daripada menziarahi kubur maka [sekarang] ziarah[ilah] oleh kamu akan dia pada masa yang akan datang kerana bahawasanya ia akan [menyebabkan kamu ber]zuhud pada dunia dan memperingat[kan] ia akan [kamu akan hari] akhirat”.

 

Dan ketahui[lah] oleh mu [wahai saudara-saudara ku sekalian] bahawasanya pendek angan-angan itu [adalah suatu] kelakuan yang [sangat] dipuji [oleh agama] kerana adalah ia [menjadi] sebab bagi bersedia[nya engkau]  bagi [menyediakan] barang[-barang] yang [akan kamu gunakan] kemudian daripada mati [engkau].

 

Dan bahawasanya manusia [itu] bersalah-salahan mereka itu pada [memahami makna sebenar akan] pendek[nya] angan-angan dan panjangnya [angan-angan].

 

Setengah [daripada] mereka itu mencita-cita[kan] ia akan panjang umurnya [sehingga mencapai umurnya] seribu tahun.

 

Kerana [berdalilkan kepada] firman Allah Taala,

ertinya, “mencita-cita[kan se]seorang daripada mereka itu bahawa [kalaulah boleh] dipanjangkan umurnya [sehingga mencapai umurnya] seribu tahun”.

[Surah Al Baqarah Ayat 96]

 

Hadith ???. [Telah ber]sabda  Rasulullah sollallahu alaihi wasallam,

قَلْبُ الشَّيْخِ شَابٌّ عَلَى حُبِّ اثْنَيْنِ طُوْلِ الْعَيْشِ وَالْمَالِ.

ertinya, “bermula hati orang tua [itu akan menjadi sentiasa] muda ia atas [sebab] kasih [dan suka ia] akan dua perkara, [iaitu yang] pertama[nya] lama hidup dan [yang] kedua[nya] harta”.

 

[Dan yang] dikehendaki dengan [makna] muda di sini [ialah] sempurna kasihnya [dan sukanya] akan keduanya seperti sempurna[nya] kekuatan orang yang [masih] muda pada masa mudanya.

 

Dan setengah [daripada] mereka itu mereka yang mencita-cita[kan untuk hidup hanya] sehari semalam [sahaja].

 

[Kenyataan ini telah] diceritakan [ia] daripada Mu’az Ibnu Jabal radhiyallahu anhu bahawa berkata ia, “tiada melangkah [oleh aku] akan satu langkah melainkan menyangka oleh aku akan bahawasanya tiada [lagi bagi] aku [untuk aku mem]perikutkan [dan menseteruskan akan] dia akan [satu] langkah yang lain”.

 

Dan bahawasanya faedah bagi pendek[nya] angan-angan itu [ialah dengan] bersegera pada mengerjakan amal ibadah.

 

Dan bahawasanya alamat [atau tanda] bagi [mengetahui] orang yang [telah] mendapat [hidayah] pertunjuk [daripada Allah Taala] bahawa tiada lalai ia daripada [sentiasa mengingati akan] mati.

 

Maka ber[siap]sedia[lah] ia pada pagi-pagi [lagi dengan mempersiapkan dirinya untuk bertemu dengan] mati itu dengan [cara dia ber]taubat [dengan sebenar-benar taubat] dan [dia ber]amal [dengan amalan-amalan] yang baik[-baik].

 

Maka jika [masih] hidup ia [hingga] sampai [ke waktu] petang maka [ber]syukur[nya] ia akan Allah Taala atas [ke]taat[an]nya [kepada Allah Taala] dan sukacita[nya] ia dengan ketiadaan sia-sia [sepanjang] harinya [itu].

 

Kemudian memulai[lah] ia bersedia [dengan segala amalan yang diredhai] pada [waktu] petang hingga [ke waktu] pagi-pagi [esoknya] maka [ber]syukur[nya] ia atas [ke]taat[an]nya pada malam itu dan sukacita ia dengan tiada kosong malamnya daripada amal yang soleh [yang dia kerjakannya dengan penuh ikhlas dan cinta].

 

Demikianlah [perlakuannya pada] tiap-tiap pagi dan [pada tiap-tiap] petang.

 

Dan tiada mudah [untuk melakukan perkara] yang demikian itu melainkan bagi mereka yang [dimudahkan untuk meng[kosong[kan] hatinya daripada hidup sampai besok [hari].

 

Maka mati itu [adalah menjadi] tuah baginya dan hidup itu [adalah sebab bagi] bertambah kebajikannya.

KITAB PENAWAR BAGI HATI FASAL KEDUAPULUH ENAM : PADA MENYATAKAN [TENTANG UNTUNGNYA] REDHA DENGAN QADHA [QADAR] ALLAH TAALA

OLEH : ASY SYEIKH ABDUL QODIR BIN ABDUL MUTTOLIB  AL INDONISI AL MANDILI (ULAMA DAN GURU MASJIDIL HARAM MEKAH)

Ketahui[lah] oleh mu [wahai saudara-saudara ku sekelian] bahawasanya [sifat] redha dengan qadha [qadar] Allah Taala itu maknanya [ialah] suka hati [engkau] akan segala yang dikehendaki [oleh] Allah Taala [akan dikau] dan [dengan] ketiadaan “إعتراض” (menyangkal [dan melawan]) akan segala yang diperlakukan [oleh] Allah Taala [ke] atas hamba[-hamba] NYA.

 

Dan bukan[nya] makna redha dengan qadha [qadar] itu bahawa [engkau] tiada berasa sakit pada ketika kena bala [ke atas engkau bahkan jika engkau merasa sakit ketika tertimpa bala maka itu adalah fitrah manusia dan masih lagi dikira engkau redha kepada qadha qadar Allah].

 

Dan bukan[nya] makna redha dengan qadha [qadar] itu [bahawa engkau] meninggalkan [sifat tawadhu untuk] mendoa [kepada Allah Taala] dan berubat [untuk menyembuhkan penyakit engkau bahkan berdoa dan berubat itu sendiri termasuk di dalam redha kepada qadha dan qadar].

 

Dan bukan maknanya [engkau redha dengan qadha qadar itu bahawa engkau] membiarkan [sahaja] mudharat datang kepada diri engkau serta [dalam masa yang sama ber]kuasa engkau [pada] menolaknya [daripada tertimpa ke atas diri engkau bahkan menolak mudharat daripada tertimpa ke atas diri engkau adalah termasuk di dalam redha engkau kepada qadha dan qadar].

 

Bahkan menyuruh Allah Taala akan dikau dengan mendoa [kepada NYA].

 

[Sebagaimana firman Allah dalam Surah Ghafir Ayat 60 :

yang bermaksud, “dan berkatalah tuhan kamu, berdoalah kepada AKU nescaya akan AKU perkenankan doa kamu, sesungguhnya mereka yang sombong takbur daripada berdoa kepada KU nescaya AKU akan masukkannya kepada nereaka jahannam dalam keadaan hina dina”.]

 

[Dan sebagaimana firman Allah dalam Surah Al A’raf Ayat 180 :

yang bermaksud, “Dan Allah mempunyai nama-nama yang baik-baik lagi yang mulia-mulia, maka serulah dan berdoalah kepada NYA dengan menyebut nama-nama itu, dan pulaukanlah orang-orang yang berpaling dari kebenaran dalam masa menggunakan nama-namaNya, mereka akan mendapat balasan mengenai apa yang mereka telah kerjakan”.]

 

Maka setengah daripada [makna] perhimpunan[nya sifat] redha dengan qadha [dan qadar menjadi satu dan sebati dalam diri kamu] itu bahawa [engkau] menuntut [dan engkau mencari akan sesuatu hingga] sampai engkau kepada yang dikasih[i oleh] NYA dengan mengerjakan segala sebab[ musabab]nya.

 

Bahkan [jika engkau] meninggalkan segala sebab [musabab] itu [sebenarnya engkau telah] menyalahi [dan mengingkari] akan [perkara] yang diredhai [oleh] Allah Taala [dan yang dikasihinya].

 

Maka tiada [dikira] daripada redha [engkau] dengan qadha [qadar] Allah [Taala itu sekiranya berlaku] bagi mereka yang dahaga [akan air tetapi dalam masa yang sama] bahawa tiada menghulurkan ia akan tangannya kepada air [yang] dingin [untuk dia meminumnya].

 

Bahkan setengah daripada [makna] redha [engkau] dengan qadha [qadar] Allah Taala [itu] bahawa dihilangkan dahaga [engkau itu] dengan [mengambil] air [itu dengan tangan engkau dan meminumnya].

 

Dan tiada ada [dikira] pada [makna] redha [engkau] dengan qadha [qadar] itu [jika sekiranya engkau] keluar daripada perintah syarak [ke atas engkau].

 

Bahkan maknanya [ialah] seperti yang telah lalu [keterangannya bahawa] ketiadaan menyangkal [engkau] atas [segala] perbuatan Allah Taala [ke atas engkau] pada zahir[nya] dan pada hati[nya].

 

Serta bersungguh-sungguh [engkau] pada menuntut [dan mencari berbagai usaha untuk] sampai kepada segala yang [di]kasih[i] akan dia oleh Allah Taala.

 

Dan yang demikian itu [hanya akan tercapai] dengan [engkau] mengerjakan [apa] yang disuruh [oleh Allah Taala] dan [engkau] menjauhkan [diri engkau daripada apa] yang dilarang [oleh Allah Taala].

 

Dan ketahui[lah] oleh mu [wahai saudara-saudara ku sekelian] bahawasanya [makna] redha dengan qadha [qadar] Allah [Taala] itu [ialah suatu] kelakuan yang [sangat] dipuji lagi yang diwajibkan [ia ke] atas sekelian mukallaf.

 

[Dengan itu] telah berfirman [lah] Allah Taala,

ertinya, “telah redha Allah Taala daripada sekelian [orang] yang beriman yang [telah] mengerjakan [mereka itu akan] amal yang baik dan redha mereka itu daripadanya”.

[Surah Al Maidah Ayat 119]

 

Hadith ???. Dan sabda Nabi [Muhammad] sollallahu alaihi wasallam,

مِنْ سَعَادَةِ ابْنِ آدَمَ رِضَاهُ بِمَا قَضَى اللهُ وَمِنْ شَقَاوَةِ ابْنِ آدَمَ سَخْطُهُ بِمَا قَضَى اللهُ لَهُ.

ertinya, “setengah daripada tuah[nya] manusia [ialah] redhanya dengan barang yang mengkehendaki akan dia oleh Allah Taala dan setengah daripada celaka[nya] manusia [ialah] murkanya dengan barang yang mengkehendaki akan dia oleh Allah Taala baginya”.

 

Dan bahawasanya redha itu [adalah] kesudahan tuntutan ahli syurga [kepada Allah Taala].

 

[Telah] berfirman Allah Taala bagi mereka itu,

مَاذَا تُرِيْدُوْنَ؟ فَيَقُوْلُوْنَ، رِضَاكَ.

ertinya, “akan apa[kah lagi yang] mengkehendaki [oleh] kamu [wa]hai sekelian ahli syurga? Maka bersembah[lah] mereka itu [kepada Allah Taala], [yang kami semua mahukan ialah] redha ENGKAU [ya Allah]”.

 

Maka jika engkau bertanya, “betapa[kah caranya untuk] aku himpun[kan] antara redha[nya aku] dengan qadha [qadar] Allah dan benci[nya aku] akan kufur dan maksiat? Dan [mengikut [pandangan zahir ku bahawasanya] keduanya itu [adalah] dengan qadha [qadar] Allah Taala jua?”.

 

Nescaya aku [men]jawab, “bahawasanya kufur dan maksiat itu ada baginya dua pihak,

 

1. Pihak pertama, bahawasanya keduanya dengan qadha Allah dan kehendak Nya.

 

Maka daripada ini pihak [adalah] wajib kita redha dengan keduanya kerana hakikatnya kita redha dengan qadha [qadar] Allah [yang menjadikan kufur dan maksiat itu dan] bukan[nya kita] redha dengan kufur dan maksiat itu.

 

2. Dan pihak yang kedua, bahawasanya keduanya dengan usaha dan ikhtiar orang yang berbuat maksiat”.

 

Maka daripada ini pihak [adalah] wajib kita [mem]benci daripada [berlaku] keduanya [ke atas sesiapa].

 

Dan [adalah] wajib kita [me]larang daripada [berlaku] keduanya [samalah] seperti wajib[nya] kita menyuruh [seseorang] dengan [melakukan] kebajikan.

 

Kerana bahawasanya [perasaan] redha[nya engkau kepada qadha qadar Allah yang menjadikan kufur dan maksiat] dan benci[nya engkau pada berlakunya kufur dan maksiat daripada seseorang]  itu [sebenarnya] tiada berlawanan [antara] keduanya apabila ada[lah] keduanya [itu berada] pada dua pihak yang berlainan [yang mana satu pihak datangnya daripada Allah dan satu pihak lagi datangnya daripada kelakuan manusia].

 

Dan kerana bahawasanya barangsiapa [yang] menyangka akan bahawa [seseorang yang] meninggalkan [tugas] menyuruh dengan kebajikan dan menegah daripada kejahatan [itu ter]masuk keduanya di dalam [perasaan] redha dengan qadha [qadar] Allah maka adalah ia [dikira se]orang yang jahat [kepercayaannya dan buruk pengakuannya] kerana setengah daripada [beriman kepada] qadha [dan qadar] Allah Taala itu [ialah] wajib[nya dia] menyuruh dengan kebajikan dan wajib[nya dia] melarang daripada [ke]mungkar[an].

 

Dan jika engkau bertanya, “betapa [kurangnya ilmu ku maka bagaimanakah caranya] aku [mahu] redha dengan bala? Dan adalah bala itu [suatu] pekerjaan yang dibenci [oleh sesiapa sekalipun]”.

 

Nescaya aku [men]jawab[nya] dengan bahawasanya “benci [engkau] akan bala [bencana] itu [adalah] dengan tabiat [semulajadi manusia yang memang bencikan bala] dan redha [engkau] dengan bala itu [adalah] dengan akal [fikiran engkau yang waras].

 

Dan dengan sebab [engkau] mengetahui akan besar[nya] pahala [orang yang redha akan] bala itu seperti redha[nya] orang yang sakit dengan minum ubat yang pahit kerana mengetahui ia akan bahawasanya ubat yang pahit itu sebab bagi sembuh penyakitnya hingga sukacita ia dengan itu ubat.

 

Bahkan terkadang membeli ia akan dia dengan harga yang mahal dan mengupah ia akan doktor yang menikam dengan jarum”.

 

Dan setengah daripada sebab bagi redha dengan qadha itu bahawa engkau iktikadkan bahawasanya ada bagi Allah hikmah pada segala pekerjaan yang mengkehendaki Ia akan dia sekalipun terkadang tiada mengetahui kita akan demikian itu hikmah.

 

Dan bahawasanya kebajikan adalah ia pada barang yang Allah Tala qadha itu.

 

Dan bermula iktikad yang tersbut mengeluarkan ia daripada hati engkau akan menyangkal dengan (kerana apa? dan betapa?) seperti tiada menyangkal oleh Nabi Musa alaihis salam akan pekerjaan Nabi Khaidhir alaihis salam tatkala mengetahui ia akan hikmah menebuk Nabi Khaidhir alaihis salam akan perahu orang-orang miskin dan membunuh ia akan kanak-kanak dan mendirikan ia akan jidar yang hendak runtuh.

 

Diceritakan bahawa seorang nabi adalah [dia sedang] mengerjakan ibadah di atas bukit dan ada mata air hampir daripada[ tempat kedudukan]nya.

 

Maka lalu seorang yang menunggang kuda [dekat] dengan mata air itu maka minum ia dan lupa ia akan kendinya yang ada di dalamnya seribu wang emas.

 

Kemudian datang orang yang lain maka mengambil ia akan kendi itu.

 

Kemudian datang seorang miskin yang memikul kayu api maka minum ia dan berbaring ia kerana mengambil kesenangan.

 

Maka kembali orang yang menunggang kuda itu maka tiada melihat ia akan kendinya maka menangkap ia akan orang miskin itu maka menuntut ia daripadanya akan kendinya dan menyeksa ia akan dia maka tiada mendapat ia akan dia pada sisinya maka membunuh ia akan dia.

 

Maka bersembah oleh nabi itu, “hai tuhanku apa ini? yang mengambil kendi itu orang zalim yang lain dan engkau keraskan akan ini yang zalim atas orang miskin ini hingga membunuh ia akan dia,”.

 

Maka berfirman Allah Taala bagi nabi itu, “berbimbang oleh mu dengan ibadah engkau maka bukan pekerjaan engkau emengetahui rahsia kerajaan Allah Taala”.

 

“Bahawasanya orang miskin ini adalah ia dahulu membunuh akan bapa yang menunggang kuda ini maka aku biarkan dia membalasnya dan bahawasanya bapa bagi yang menunggang kuda itu adalah ia dahulunya mengambil seribu wang emas daripada harta yang mengambil kendi itu maka aku pulangkan akan dia kepadanya daripada harta pusakanya”.

 

Dan ketahui oleh mu bahawasanya yang dituntut daripada hamba itu ibadah yang menghampirkan diri kepada Allah Taala.

Dan tatkala adalah mengingatkan akan mati itu sebesar-besar [se]suatu yang memberi manfaat pada ibadah maka menyebut hamba akan dia di sini maka hamba berkata.

KITAB PENAWAR BAGI HATI FASAL KEDUAPULUH LIMA : PADA MENYATAKAN [TENTANG UNTUNGNYA] KASIH AKAN ALLAH TAALA

OLEH : ASY SYEIKH ABDUL QODIR BIN ABDUL MUTTOLIB  AL INDONISI AL MANDILI (ULAMA DAN GURU MASJIDIL HARAM MEKAH)

Ketahui[lah] oleh mu bahawasanya kasih [sayang engkau] akan Allah Taala [yang tidak berbelah bagi] itu [adalah suatu] kelakuan yang [sangat] dipuji pada syarak lagi [suatu] pangkat yang [sangat] tinggi [di sisi Allah Taala] yang [dapat] menyampaikan [engkau] kepada makrifah [dan lebih mengenali] Allah [Subhanahu] Taala.

 

[Untuk mengukuhkan lagi pengenalan ini] telah berfirman Allah Taala,

ertinya, “kasih Allah Taala akan mereka itu dan kasih mereka itu akan Dia”.

[Surah Al Maidah Ayat 54]

 

Dan [dari riwayat Abdullah Ibnu Abbas radhiyallahu anhu bahawa telah ber]sabda Rasulullah sollallahu alaihi wasallam,

أَحِبُّوا اللهَ لِمَا يَرْفِدُكُمْ بِهِ مِنْ نِعَمِهِ وَأَحِبُّوْنِيْ لِحُبِّ اللهِ إِيَّايَ.

ertinya, “kasih[lah] oleh kamu akan Allah Taala [dengan sesungguh-sungguh kasih] kerana [segala bentuk] barang yang [telah] memberi nikmat Ia akan kamu dengan dia daripada segala nikmat Nya dan kasih[lah] oleh kamu akan daku kerana kasih[nya] Allah Taala akan daku”.

 

Dan bahawasanya kasih akan Allah Taala itu berlebih kurang [iaitu ada orang yang kuat kasih sayangnya kepada Allah Taala dan ada orang yang sangat kuat kasihnya sayangnya melebihi kasih sayang orang lain dan ada juga orang yang kurang kasih sayangnya].

 

Kerana [berpandukan kepada] firman Allah Taala,

ertinya, “dan bermula mereka yang beriman mereka itu [kepada Allah Taala dengan sebenar-benar keimanan] lebih bersangatan kasih [mereka itu] akan Allah Taala”.

[Surah Al Baqarah Ayat 165]

Dan bahawasanya umat [Islam] telah ijmak [dan sepakat kata] atas bahawasanya kasih akan

Allah Taala dan Rasul Nya [itu hukumnya adalah] fardhu [ain].

 

Dan telah menjadikan oleh Rasulullah sollallahu alaihi wasallam akan kasih akan Allah Taala itu [salah satu] daripada syarat[-syarat] iman pada beberapa hadith.

 

Kerana bersembah Abu Razin Al ‘Uqaili, [wa]hai Rasulullah, apa[kah itu makna] iman?

 

Bersabda ia, [ertinya,] “bahawa adalah Allah Taala dan Rasul Nya lebih dikasihi kepada engkau daripada barang yang lain daripada keduanya”.

 

Dan datang oleh Badwi kepada Nabi [Muhammad] sollallahu alaihi wasallam maka bersembah ia, [wa]hai Rasulullah, bila[kah akan berlakunya] hari kiamat?

 

Bersabda Nabi [Muhammad] sollallahu alaihi wasallam, “apa[kah] yang engkau sediakan baginya?”.

 

Maka bersembah ia, “tiada mensediakan aku baginya akan sembahyang yang banyak dan tiada puasa melainkan bahawasanya aku kasih akan Allah Taala dan Rasul Nya”.

 

Maka bersabda baginya oleh Rasulullah sollallahu alaihi wasallam,

الْمَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَبَّ.

Ertinya, “bermula seseorang itu serta mereka yang kasih ia akan dia”.

 

 

MAKNA KASIH

 

Dan ketahui[lah] oleh mu bahawasanya makna kasih itu [ialah] cenderung hati [engkau] kepada sesuatu yang disukai [oleh engkau].

 

Dan bahawasanya tiap-tiap yang sedap itu dikasihi [oleh engkau] akan dia.

 

Dan jika kuat kasih [engkau] itu dinamakan dia asyik.

 

 

MAKNA BENCI

 

Dan makna benci itu [ialah] liar hati [engkau hingga engkau ingin menjauhkan diri engkau] daripada sesuatu [itu] kerana keadaannya [yang] menyakiti [engkau].

 

Dan jika kuat oleh benci itu [maka] dinamakan akan dia marah dan murka.

 

 

SEBAB BAGI KASIH

 

Dan bahawasanya sebab bagi kasih itu dua perkara,

 

1. Pertama, berbuat baik.

 

2. Yang kedua, keelokkan.

 

Maka kasih kita akan Allah Taala kerana tiada yang berbuat kebajikan [yang sebenar-benarnya] bagi kita pada hakikat[nya] melainkan Allah Taala [sahaja].

 

Adapun yang lain daripada Nya maka berbuat kebajikan ia akan kita dengan pertunjuk daripada Allah Taala.

 

Dan kita kasih akan Allah Taala kerana segala keelokkan yang [ada] pada alam ini semuanya [adalah kesan] daripada bekas kudrat Allah Taala [semata-mata].

 

Dan adalah kudrat Nya itu setengah daripada[nya adalah daripada] segala makna keelokkan Nya dan kebesaran Nya.

 

 

ALAMAT KASIHKAN ALLAH TAALA

 

Dan bahawasanya alamat bagi kasih [engkau] akan Allah Taala itu amat banyak [sekali].

 

Setengah daripadanya [ialah apabila] mendahulukan oleh seseorang akan mengerjakan yang disuruh [oleh] Allah Taala atas [apa] yang disukai [dan disuruh oleh] nafsunya.

 

Dan setengah daripadanya [ialah] rindu [engkau] kepada [hari ingin engkau] menjumpai Allah Taala (dengan mati).

 

Dan tiada benci ia akan mati melainkan kerana ingin ia akan bertambah makrifah kerana sedap musyahadah itu atas kadar makrifah.

 

Dan setengah daripadanya redha ia dengan qadha Allah Taala.

 

Dan setengah daripadanya benci ia akan dunia kerana dunia itu melalaikan akan dia daripada menyebut Allah Taala yang dikasihinya.

 

Dan ketahui[lah] oleh mu bahawasanya orang yang mengenal Allah Taala tiada kasih ia melainkan akan Allah Taala.

 

Maka jika kasih ia akan yang lainnya maka dengan sebab kasihnya akan Allah Taala.

 

Kerana terkadang kasih oleh orang yang kasih akan anak bagi kekasihnya dan keluarga kekasihnya dan hamba bagi kekasihnya dan segala yang terbangsa kepada kekasihnya.

 

Dan tiap-tiap makhluk itu semuanya hamba Allah Taala.

 

Maka jika kasih ia akan Rasulullah sollallahu alaihi wasallam nescaya kasih ia akan dia kerana bahawasanya [baginda itu adalah] pesuruh bagi kekasihnya dan kekasih bagi kekasihnya.

Dan jika kasih ia akan sahabat [Nabi Muhammad] radhiyallahu anhum maka kerana bahawasanya mereka itu kasih akan pesuruh Allah Taala.

 

Dan kerana bahawasanya mereka itu kasih akan Allah Taala.

 

Dan mereka itu hamba Nya yang sentiasa taat akan dia.

 

Dan jika kasih ia akan makanan maka kerana bahawasanya menguatkan ia akan badannya pada mengerjakan perintah Allah Taala. (kekasihnya).

 

Dan jika kasih ia akan bunga dan tanaman-tanaman dan sungai dan cahaya dan segala rupa yang elok maka kerana semuanya [adalah] perbuatan Allah Taala dan menunjukkan akan keesaan Nya dan kekuasaan Nya.

 

Dan memperingat akan segala sifat keelokkannya dan kebesaran Nya.

 

Dan jika kasih ia akan orang yang perbuat kebajikan baginya dan akan gurunya yang mengajarnya maka kerana mereka itu wasitoh antaranya dan antara kekasihnya pada menyampaikan ilmu dan kebajikan kepadanya.

 

Dan mengetahui ia akan bahawasanya Allah Taala yang memberi taufik bagi mereka itu pada mengajar dan berbuat kebaikan.

 

Dan sebesar-besar makhluk yang berbuat kebaikan atas kita iaitu Rasulullah sollallahu alaihi wasallam.

 

Dan bagi Allah Taala jua[lah] puji dan limpah kurnia dengan menjadikannya dan mebangkitkannya jadi pesuruh [Allah Taala kepada seluruh alam].

 

Seperti firman Nya,

ertinya, “Ia jua tuhan yang membangkitkan pada orang[-orang] arab yang tiada pandai menulis dan [tiada pandai] membaca kitab akan pesuruh daripada mereka itu iaitu Muhammad sollallahu alaihi wasallam, membaca ia atas mereka itu akan [Al] Quran dan membersihkan ia akan mereka itu daripada syirik dan mengajar[kan] ia akan mereka itu [Al] Quiran dan segala hukum yang [ada] di dalamnya”.

[Surah Al Jumuah Ayat 2]

 

Maka tiada[lah] ada Rasulullah [sollallahu alaihi wasallam] itu melainkan hamba Allah [Taala] yang disuruh [oleh Allah Taala untuk] menyampaikan perintah tuhan Nya”.  

 

Seperti firman Allah Taala,

ertinya, “tiada atas pesuruh [Allah Taala itu] melainkan menyampaikan yang nyata ia”.

[Surah An Nur Ayat 54]

 

Dan firman Nya,

ertinya, “bahawasanya engkau tiada [berupaya] menunjukkan engkau akan mereka yang engkau kasih akan dia tetapi Allah Taala [lah sahaja yang berupaya] menunjukkai Ia akan mereka yang mengkehendaki ia akan dia”.

[Surah Al Qasas Ayat 56]

 

Dan amat-amati[lah] oleh mu akan firman Allah Taala,

ertinya, “dan melihat [oleh] engkau akan manusia masuk merek aitu ke dalam agama Allah Taala satu jamaah satu jamaah kemudian daripada masuk mereka itu seorang[ demi]-seorang (2) Maka mengucap[kanlah] tasbih oleh mu dengan memuji tuhan engkau dan meminta ampun oleh mu akan dia kerana bahawasanya Allah Taala itu santa menerima taubat [hamba-hamba Nya]”.

[Surah An Nasr Ayat 2-3]

 

Maka menempatkan Allah Taala akan Rasul Nya sollallahu alaihi wasallam pada pangkat mata memandang sahaja [sebagaimana firman Nya “” yang bermaksud, “dan melihat [oleh] engkau”].

 

Dan berfirman Ia,

[]

[ertinya,] “apabila engkau [me]lihat hamba Allah Taala masuk di dalam agama Allah maka berkata oleh mu dengan kepujian Allah Taala tida dengan kepujian mu”

 

Dan ia[nya]lah [yang dikatakan] makna [bagi] tasbih dengan memuji tuhannya.

 

Maka jika berpaling hati engkau kepada diri engkau dan usaha engkau,

[]

[ertinya,] “maka minta ampun oleh mu akan Dia supaya menerima taubat Ia atas engkau”.

 

Berkata akan dia [berkenaan tafsiran ringkas di atas] oleh Hujjatul Islam di dalam kitab Al Arbain pada Usulid Din.

 

Dan tatkala adalah setengah daripada alamat kasih akan Allah Taala [itu] redha dengan qadha Nya maka hamba iringkan akan bab kasih ini dengan bab redha dengan qadha Allah Taala maka hamba berkata.