Catatan Popular

Isnin, 26 Mac 2018

HIKAM ATHAILLAH SYARAH PROF KH DR WALY KE 35 : Pokok Pangkal Taat dan Maksiat


Menurut Kalam Hikmah yang ke 35, Al-Imam Ibnu Atha'illah Askandary:

"Pokok pangkal setiap maksiat, setiap syahwat dan setiap kelalaian itu ialah redha terhadap nafsu. Dan pokok pangkal setiap taat, terpelihara dari dari syahwat dan bangun pada taat iaitu tidak redha anda terhadap nafsu.

Demi sesungguhnya jika anda bersahabat dengan orang jahil yang tidak redha ia terhadap nafsu adalah lebih baik bagimu daripada bersahabat dengan orang alim yang menjadikan nafsu sebagai tunggangan."

Definisi maksiat ialah:
"perlanggaran terhadap perintah Allah yang wajib."
Misalnya Allah memerintahkan kita mengerjakan sembahyang, puasa dan lain-lain, tetapi tidak dipatuhi, ia dikatakan sedang bermaksiat, iaitu durhaka terhadap perintah Allah.

Namun apabila tidak mengakui bahawa itu perintah Allah, maka hukumnya bukan sekadar maksiat sahaja tetapi telah kufur. Maka berhati-hati dalam hal ini.

Definisi Syahwat ialah :
"melepaskan keinginan (berserta nafsu) pada mencari sesuatu yang dirasakan enak dan lazat."

Jadi yang dimaksud dengan syahwat ialah lepas hati dan perasaan dari tanggungjawab terikat dengan agama. Ayat paling mudah dijelaskan ialah, setiap keinginan berpunca dari syahwat, ia mesti dikawal mengikut kehendak agama. Syahwat keinginan bersetubuh, dikawal melalui pernikahan.

Boleh tidur sepuas-puasnya tetapi dikawal dalam landasan agama dengan tidak mengabaikan solat dan kewajiban lainnya.

Definisi Al-Ghaflatu (kelalaian) ialah:
"melengahkan segala hak yang diwajibkan."

Perkataan paling mudah ialah tidak ada perhatian terhadap hak-hak agama, baik yang sifatnya sunnat maupun yang disifatkan wajib. Dan semua hak itu dianggap sebagai tidak ada, kerana dorongan hawa nafsu yang menimbulkan malas untuk beramal dan beribadat.

Apabila kita telah tahu definisi maksiat, syahwat dan kelalaian, dari manakah pokok pangkalnya tiap-tiap hal keadaan ini?

Pokok pangkalnya ialah apabila kita redha kepada hawa nafsu, menurut hawa nafsu, memenuhi tuntutannya diluar landasan agama.

Pada ketika itu kita tidak melihat kekurangan diri, keaiban diri dan ini akan menyebabkan :

1) kita akan merasa diri kita sentiasa benar.
2) kita sayang pada diri dan bukan sayang pada agama dan kepentingan masyarakat.

Tiada ulasan: